Pobieżne spojrzenie na ten zbiór już na poczcie skłoniło autorkę tych słów do radosnego kwiku - miało być dużo tego, co lubię, a mało tego, co nie lubię. Pierwsze wrażenie, niestety, okazało się mylące - najbardziej lubię obrazki z autorką i jej Bucem w roli głównej, a zmyłka polegała na tym, że większość mężczyzn występujących w drugiej części Ślimaczych, jest dziwna podobna do Marcina. Czyżby chwyt marketingowy?
Tyle w temacie pierwszego wrażenia. Zagłębiwszy się w Miłość i Patologię znalazłam coś, co do czego uczucia mam mocno mieszane. No bo tak, z jednej strony to jest Ilona i jej komiksy. Już to samo w sobie określa w pewien sposób, że mamy z czymś, co najprościej mówiąc, ryje banię. A ja lubię, jak mi autor ryje banię. Poza tym, komiksów jest więcej niż w pierwszej części i są w jakiś tam sposób spójne tematycznie. Jest bardzo w porządku.
...
Tak, w tym momencie aż prosi się o jakieś 'ale'. I jest, a jakże. "Ślimacze 2" są bardzo w porządku, ale są gorsze niż jedynka. Cały czas atakowała mnie świadomość, że ta część była robiona trochę na siłę. Nie bardzo potrafię określić, co było katalizatorem tego wrażenia (najprawdopodobniej oznacza to, że ten zarzut jest dla poważnego recenzenta inwalidą. Jak dobrze, że nie jestem poważnym recenzentem.), ale ono było i trochę psuło. Troszeczkę. Nie żałuję, że ślimaki będą jadły za moje pieniądze, jak dobrze pójdzie, to i cały dzień. Na zdrówko, należało im się. Jest nieźle, ale spodziewałam się po tym zbiorku czegoś trochę lepszego.
7/10
